فدای جوشش عشقی که از گلو جوشیــــــــد
فدای سرمه ی اشکی که گونه ات پوشیــــــد
فــــــدای آن غم پنهـــان ز روی خندانــــــــت
کــــــه در ازای ســــروری ز سرورش کوشید
فدای غیــــــرت نابی که در رگان تــــــــو بود
تبــــسم غم و شادی که بــــــر لبان تــــــــو بود
برادرم تـو مــــگر چند بهـــار را دیدی؟!
بگـــــو بگو که چرا پس کنــون خزان تو بود
بگـــــو ز رسم زمـــــــانه ز این فـــــــرامــوشی
بگــــــو کـــــه رنج تو دیدند و مهر خـــــاموشی
بگــــــو ز غـــــــربت دیدی که تو فقط دیدی
ز آن شجـــــــــاعت خفته به اوج بی هــــــوشی
اگـــــــــرچه مردم خوابی تــــــورا نــــــــفهمیدند
گـــــــــذر ز حادثـــه کردنـــــد، ولی نـــرنجیــدند
تو خود به غربـــــت خود واقف و میان رفتی
اگـــــرچه بی کـــــسی ات خیل ناکسان دیدند
غــــــرور و غیــــــــرتت اما به تو اجــــازه نداد
که ظــــــلم بینی و گویی که هرچه بــــــادا باد
چنان نـــــوای شریفــــــت به جان ما بنشست
گمان نکن که صدایــــــت دمی رود از یـــــاد
به آن صــــــــدای نحیـــــفت دوباره نجــــوا کن
بیــــــا بـــــــرادر خـــــوبم دوبــاره احیــــــــا کن
بیــــــا غبار فــــــــراموشی از میـــــــان بـــردار
بیــــــا به تک تکمان گو که حکم اجــــــــرا کن
بیـــــــا که رنــگ زمانه بـــــه رنــــگ آبی نیست
بیا که وقت طلوع است و وقت خوابی نیست
بیـــــــا که آخــــــرِ آخر دوبــــــاره هم ســــــفریم
نگـــــــو کـــه در دله امت دگـــر شتــابی نیست
